επιτέλους βρήκα λίγο χρόνο να ξεφυλλίσω τα φωτογραφικά σου τετράδια... απέφυγα να αρχίσω να αφήνω σε ένα ενα ποστ σχόλιο, φοβάμαι ότι θα επαναλαμβανόμουνα...
αλλά κι εμείς, μια ανάσα από την Ηλεία και καθημερινά σχεδόν κάθε απόγευμα στο Νιοχώρι της όσες φορέ κι αν αντικρύσουμε αυτές τις εικόνες, δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε το φως, αυτό το κοκκινοκαφέ της κόλασης, ούτε την κάπνα, τίποτε...
τρέμω τη στιγμή που θα ξανακατέβω και θα δω τι απέμεινε...
8 comments:
Συγχαίρω και θαυμάζω τ' όμορφο Τετράδιο!!! Οι τύποι στιγμών (κατά Ελύτη) σε πλήρη ανάπτυξη! Εύγε!
... Ως προς τα πάθη τ' αυγουστιάτικα της Ηλείας, το πένθος μας είναι διαρκές και άφευκτο... Πολύ κρίμα...
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, Π.Κ.!
Συγκλονιστικές φωτογραφίες, απόκοσμες.
Πόσο αδύναμοι είμαστε μπροστά στην πρόκληση της φύσης;
Πόσο περισσότερο όταν την προκαλούμε εμείς οι ίδιοι;
@ giant: Ήταν φοβερό εκείνο το σαββατοκύριακο. Το μ΄γεθος της καταστροφής...
επιτέλους βρήκα λίγο χρόνο να ξεφυλλίσω τα φωτογραφικά σου τετράδια...
απέφυγα να αρχίσω να αφήνω σε ένα ενα ποστ σχόλιο, φοβάμαι ότι θα επαναλαμβανόμουνα...
αλλά κι εμείς, μια ανάσα από την Ηλεία και καθημερινά σχεδόν κάθε απόγευμα στο Νιοχώρι της όσες φορέ κι αν αντικρύσουμε αυτές τις εικόνες, δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε το φως, αυτό το κοκκινοκαφέ της κόλασης, ούτε την κάπνα, τίποτε...
τρέμω τη στιγμή που θα ξανακατέβω και θα δω τι απέμεινε...
Ήταν ένα εφιαλτικό σαββατοκύριακο...
Post a Comment